Dakiko tula

Ano ba Kiko? Parati ka na lang mainitin ang ulo.
Sanhi ba ito ng iyong matinding pag aalala,
Na bukas makalawa ay wala na siya?
Na sa takbo ng panahong iyong pinakaasam asam,
Ay tumiwalag siya at sampalin ka ng katotohanan?
Sa pagbabalat kayo’y inaantig ka ba ng iyong konsensya?
Sa damdaming nais maiparating at kontrolin,
Ninanais na siya ay abutin.
Sa hiwaga ng kanyang ngiti at talinong angkin,
Tila nabubuway sa pagkakataong siya ay mahalin.
Sadyang mapaglinlang na larawan ang natatanaw sa isipan.
Na sa dialogong di matanaw ang tamis ng kataga,
Ay parang araw na makulimlim at walang sigla.
Ano ang aking gagawin? Ano ang aking nagawa?
Simple bang sumabay sa nakasanayan? o intindihin ang di maintindihan.
Okupado man ang kanyang isipan,
balat sibuyas naman akong nangangatwiran.
Sa pagpili ko ng tamang alagad sa katotohonan,
Nitong puso’y nais kang handugan:
Isang mainit na pag-unawa at nasa tonong kanta.
Halina’t bigyan ng kulay ang lirikong alay ko sa iyo.
Mamahalin kita higit pa sa salitang mahal.
Paano ba Kiko?