Paalam ISO.

Hindi ko maipaliwanag ng diretso kung bakit gusto kong magsulat sa pahinang ito sa wikang Filipino. Sa mga nabasa kong artikulo nina: Jack (kahit mdyo for adults only hehe), bam the great (magaling sa tula), myk2ts (isang kilong bigas), at iba pa, ay umangat ang aking elementong mental at emosyonal na tahakin ang landas ng isang "tagalog-speaking" na blogger. Truly Inspiring. Salamat sa inyo.

Ngayon ay "busy daw" ako at medyo gutom. At para samantalahin ko ang pagkakataong ito, binubusog ko ang aking imahinasyon sa mga bagay na dapat kong ipalabas. Marami akong gustong gawin. Marami din akong gustong puntahan. Pero mas nais kong "ito'y" masimulan. Ilang araw na lang din, ay aalis na aming batikang kasama sa trabaho. Isang lider. Magaling. Sa kabila ng mga pagdududa sa sarili at sa mga limitadong kakayahan ay nagawa pa rin naming kumbinsihin ang sarili na ipagatuloy ang nasimulang proyekto. Bakit ko ba sinasabi ito? Di bale, may kabuluhan na man yun eh. Ganyan nga siguro ang mundo sa isang workplace. Kailangan mong makisalamuha at magsikap para matuto ng mga bagay na di natututunan sa eskwelahan. Kung gaano daw kahirap maghanap ng trabaho, eh, akalain mong, mahirap din palang mag bye-bye sa sa iyong mga kasamahan, sa kumpanya lalo na sa boss mo. Mahirap at awkward magpasa ng resignation letter. Mahirap. Nakakahiya. Bakit ganoon? ('di ako makarelate eh..hehe). Sa mga kasamahan kong (blogger din..haha) umalis na, aalis pa, nagpaplano, paalam at maraming salamat. Kay watadid/vinkoi na may pasimuno sa blog sa opisina at nagturo sa akin ng "the quick brown fox jumps over the lazy dog..." (kayat namemorya ko na ang keyboard), at kay sir PJ na talagang magaling ('di lang sa kompyuter, hehe), maraming salamat sa inspirasyon at leksyon.